Dünden Bugüne Türk Sinema ve Sanatı Bölüm 5

 

5. Bölüm – Türk Sinema ve Dizi Dünyasında Yozlaşma: Kahramanlık Masallarından Entrikaya

Türk sineması 1960’lardan sonra sanatla buluşsa da, Yeşilçam’ın “seri üretim” mantığı hiç bitmedi. Yüzlerce film çekildi ama çoğu kalıcı bir değer oluşturamadı.

⚔️ Kahramanlık Masalları

1970’lerde peş peşe çekilen seriler:

  • Battal Gazi, Malkoçoğlu, Karaoğlan, Tarkan…
    Bu filmler tarihî kahramanlık masallarıyla süslenmişti ama sanatsal bir derinlik taşımıyordu. Halkı gazlamak için üretildi, aynı kostüm ve aynı senaryolar tekrar tekrar kullanıldı. Bugün izleyen için eğlenceli nostalji olabilir ama sanatsal anlamda bir Yılmaz Güney yapıtıyla kıyaslanamaz.

📺 2000’lerden Sonra: Entrika ve Yozlaşma

Yeni yüzyılla beraber sinema ve dizi sektöründe bambaşka bir yozlaşma başladı:

  • Entrika, ihanet, ensest, mafya dizileri, polis ve asker senaryoları.

  • Devlet kurumları reyting için kullanıldı, ama gerçeklik yerine yapay kurgularla saygınlıkları yerle bir edildi. (Söz gibi dizilerde asker karakolunda komutan ailesiyle aynı mekânda yaşatıldı, asker komutanın kızına âşık edildi… Bu rezalet bile sorgulanmadı.)

  • Tarih dizileri, ya hamasetle şişirildi ya da entrikayla sulandırıldı. Diriliş Ertuğrul, Kuruluş Osman gibi yapımlar destan masalı üretirken, Muhteşem Yüzyıl gibi diziler Kanuni’yi sadece harem entrikalarına ve evlat katilliğine indirdi.

🎭 Komedinin Düşüşü

Bir diğer yozlaşma da “komedi” adı altında oldu.

  • Şener Şen, Kemal Sunal, Cem Yılmaz gibi toplumun zekâsına hitap eden komedilerin yerini, bağırıp çağıran kaynanalar, salak damatlar, aptalca şakalar aldı.

  • Halkın zekâsıyla dalga geçen “kahkaha efekti” kültürü sinemayı ve ekranları sardı.

📌 Sonuç

Bugün Türk sinema ve dizi dünyasında manzara şu:

  • Sanat değil, ticaret.

  • Gerçek değil, reyting.

  • Toplumun aynası değil, toplumun aptallaştırılması.

Sanat, cesaret ve özgünlük toprağa gömüldü; geriye bol sezonlu ama ruhsuz projeler kaldı.

Yazımızın devamı: “Editör Yorumu: Sanat Ölmez, İnsan Öldürür”

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı