Kayıp Ruhlar – Bölüm 4: Kendini Cezalandıranlar

 



— “Kendime iyi gelmek istemiyorum.”

Bazı insanlar başkasına zarar vermez.
Ama her gün…
kendilerine bir darbe daha indirir.

Hayatı sabote eder, ilişkileri bozar, iyi olanı iter.
Mutlu olmaya yaklaşınca bir şekilde dağıtır.
İçindeki ses sürekli şunu fısıldar:
“Sen buna layık değilsin.”

İşte bu insanlar kayıp değildir aslında.
Hayattadırlar ama kendilerine karşı savaş halindedirler.
Bu da bir tür kayıptır:
Ruhunu cezalandırmak.

İnsan Neden Kendini Sabote Eder?

Çünkü bir yerlerde, bir zamanda,
kendi değerine inanmayı bırakmıştır.

Sebep çoğu zaman görünmezdir ama çok derindir:

  • “Sen başarısızsın” diyen bir öğretmen

  • “Seninle gurur duymuyorum” diyen bir ebeveyn

  • “Kim seni sevsin ki?” dedirten bir terk ediliş

  • Ya da kendi kendine inşa ettiği o yıkıcı iç ses:
    “Ben yeterli değilim.”

Bu inanç kök saldığında, insan ne yaparsa yapsın
kendi mutluluğuna düşman olur.

Kendini Cezalandırmanın Yolları

Kimi açık açık kendine zarar verir:
Alkol, madde, intihara yakın düşünceler…
Ama çoğu çok daha sessizdir:

  • Tam iyileşecekken terapiyi bırakmak

  • İyi bir ilişkiyi sabote etmek

  • Başarıyı küçümseyip her şeyi yarım bırakmak

  • Sevildiğinde şüpheye düşüp kaçmak

  • Sürekli kendini küçük görmek, suçlamak, değersiz hissetmek

Ve bunu yaparken bir cümle hep içten içe fısıldanır:
“Bu bana fazla… ben bunu hak etmiyorum.”

Bu Bir Ceza Değil, Bir Yas

Aslında bu davranışlar bir ceza değildir.
Bir kaybın, bir acının, bir değersizlik hissinin yas şeklidir.

Ama yas tutulmayınca,
acı kendine yönelir.

Ruh, zamanla şöyle düşünür:
“Beni kimse cezalandırmıyorsa… bari ben cezalandırayım.”

Bu ceza, fiziksel değil ama duygusaldır.
Ve en derin yarayı kişinin kendisi atar.

Kurtuluş, Suçlulukla Barışmaktan Geçer

İlk adım, o karanlık sesi tanımaktır:
“Evet, ben kendime zarar veriyorum.”

Bu farkındalık, suçlulukla barışmanın kapısını aralar.
Çünkü insan ancak kabul ettiğinde, kendine yeni bir yol çizer.

Kendini cezalandıran bir ruh, aslında sadece şunu duymak ister:
“Sen artık acı çekmek zorunda değilsin.”

Bu cümleyle başlar iyileşme.
Ama önce insanın kendine şefkat göstermesi gerekir.

Ve bu zor bir şeydir.
Çünkü kendine sarılmak, bazen dünyadaki en ağır iştir.

🔜 Bir Sonraki Bölüm: Varlığıyla Yokluğu Aynı Olanlar

Bazı insanlar vardır…
Ne geldiklerinde fark edilir, ne gittiklerinde aranır.
Toplumun gölgesine dönüşmüş ruhlara gidiyoruz.
Orada buluşuruz.

Wise Man...

Bana bir kahve ısmarla

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu

Resim
Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu Ben ne milliyetçiyim, ne komünistim, ne faşistim. Ben halkçıyım kardeşim. Ne bir partiye taparım, ne bir lidere. Ben fikre bakarım, duruşa, ahlâka, emeğe bakarım. Devletle yasalar çerçevesinde yaşarım. Ne devlet düşmanıyım, ne de devlet yalakası. Devlet, hizmet ettiği sürece makbuldür. Zulmederse karşısında ilk ben dururum. Ama “devlet yıkılsın, kaos gelsin” diyen zibidilerle de işim olmaz. Ben bu topraklarda doğdum. Babam 1931 doğumluydu. Karayollarında çalıştı, 7 çocuk büyüttü, ölene kadar maaş aldı. Kimse “Kürtsün, çalışamazsın” demedi. Demek ki mesele etnik kimlik değil, dürüstlük ve çalışkanlıkmış. Aziz Sancar Kürt’tü, Nobel aldı. Özal Kürt’tü, Cumhurbaşkanı oldu. İş adamları, hakimler, öğretmenler, mühendisler... Hepsi Kürt’tü, devlet “senin diploman geçersiz” demedi. O zaman bu ülke imkân vermedi diyene şunu sorarım: Sen ne yaptın? Okudun mu? Çalıştın mı? Ürettin mi? Ben tembelin, cahilin, hazıra konanın karşısındayım. Sloga...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı