Kayıp Ruhlar – Bölüm 3: İçinde Konuşmayanlar

 



— “İçimde bir ses vardı… sustu.”

Bir zamanlar içinden bir şeyler fısıldardı sana.
Belki dua olurdu bu, belki bir cümle, belki gözyaşı…
Ama şimdi?
Sessizlik.

Dışarısı gürültülü olabilir, insanlar konuşabilir,
ama senin içinde… hiçbir şey konuşmuyor.
Sanki ruhun sessiz modda.
Ne kendine bir şey söylüyorsun,
ne de evrene bir ses gönderiyorsun.

İşte kayıp ruhun üçüncü hâli budur:
Konuşmayı bırakmış bir iç dünya.

İç Ses Neden Susar?

İçimizde bir ses vardır.
Bazen rehber olur, bazen korkutucu.
Bazen dua, bazen isyan.

Ama o ses, aslında bizim en dürüst halimizdir.
Ve o sesin susması,
bir insanın kendini bırakmaya başladığının en net işaretidir.

Peki neden susar o ses?

  • Sürekli reddedildiği için

  • Söylediği her şey bastırıldığı için

  • Ağladığında kimse duymadığı için

  • Konuştuğunda yargılandığı için

  • Ya da… artık kimse duymasa da, kendisi de duymak istemediği için

Sessizlik, Her Zaman Huzur Değildir

Bazen biri sessizdir ama huzurludur.
O sessizlik, bir derinliktir.
Ama bazı sessizlikler, bir iç gömü törenidir.

Söyleyecek sözü kalmadığı için değil,
kimsenin dinlemeyeceğine inandığı için susar bazı insanlar.
Ve bu suskunluk, zamanla iç dünyayı da kurutur.
Ne yazmak gelir içinden,
ne dua etmek,
ne biriyle derin bir bağ kurmak.

Sadece yaşarsın.
Ama içinden hiç geçmez.

Bu Sessizliğin İçinde Gizli Bir Çığlık Vardır

İçinde konuşmayan biri aslında sessiz değildir.
Sadece… duyulmamaktan yorulmuştur.

İçine bastırılmış bir çığlık,
biriktiği yerde karanlık üretir.
O karanlık zamanla seni içine çeker.

Bir gün, sadece şunu fark edersin:
“Benim içim, benle bile konuşmuyor.”

İşte o an, artık kayıptır.
Ama kayıp olmak hâlâ bir işarettir.
Çünkü yok olmak değildir.

Yeniden Konuşmak İçin Ne Gerekir?

İlk adım:
Kendi sesini duymaya istekli olmak.

Belki önce fısıltıyla gelir o ses.
Bir kitapta, bir şarkıda, bir rüyada...
Belki bir çocuğun sesiyle uyanır içindeki ses.

Yeter ki sen onu tekrar çağır.
Yargılamadan.
Zorlamadan.
Sadece...
"Ben seni duymaya hazırım" diyerek.

Ruhlar tamamen susmaz.
Sadece biz onları sustururuz.
Ve susturmayı bıraktığımız an…
konuşmaya başlarlar.

🔜 Bir Sonraki Bölüm: Kendini Cezalandıranlar

Kimi insanlar ruhlarını kaybetmez,
ama içlerinde hâlâ diri olanı acıtmak için yaşar.
Bir nevi kendi kendini cezalandıranlar…
Orada buluşuruz.

Wise Man...

Bana bir kahve ısmarla

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı

Dünden Bugüne Türk Sinema ve Sanatı Bölüm 5

Resim
  5. Bölüm – Türk Sinema ve Dizi Dünyasında Yozlaşma: Kahramanlık Masallarından Entrikaya Türk sineması 1960’lardan sonra sanatla buluşsa da, Yeşilçam’ın “seri üretim” mantığı hiç bitmedi. Yüzlerce film çekildi ama çoğu kalıcı bir değer oluşturamadı. ⚔️ Kahramanlık Masalları 1970’lerde peş peşe çekilen seriler: Battal Gazi, Malkoçoğlu, Karaoğlan, Tarkan… Bu filmler tarihî kahramanlık masallarıyla süslenmişti ama sanatsal bir derinlik taşımıyordu. Halkı gazlamak için üretildi, aynı kostüm ve aynı senaryolar tekrar tekrar kullanıldı. Bugün izleyen için eğlenceli nostalji olabilir ama sanatsal anlamda bir Yılmaz Güney yapıtıyla kıyaslanamaz. 📺 2000’lerden Sonra: Entrika ve Yozlaşma Yeni yüzyılla beraber sinema ve dizi sektöründe bambaşka bir yozlaşma başladı: Entrika, ihanet, ensest, mafya dizileri, polis ve asker senaryoları. Devlet kurumları reyting için kullanıldı, ama gerçeklik yerine yapay kurgularla saygınlıkları yerle bir edildi. ( Söz gibi dizilerde asker ka...
Devamı