Kayıp Ruhlar – Bölüm 2: Nereye Ait Olduğunu Unutanlar

 




— “Buraya ait hissetmiyorum.”

Bazı insanlar hep başka yerde olmak ister.
Ama nereye gitse, ait olamadığı şey kendisidir.
Bu sadece memleket meselesi değil.
Bu, ruhun bir yere tutunamamasıdır.

Bir odada onlarca insan vardır ama sen kendini dış kapının eşiğinde gibi hissedersin.
Konuşmalar akar gider, sen kelimeleri duyarsın ama içeriye giremezsin.
Yabancı gibi bakarsın kendi hayatına.

Aidiyet Ne Demektir?

Aidiyet sadece “nerelisin?” sorusuyla başlayan bir mesele değildir.
Aidiyet, insanın “ben buradayım ve burası benim parçam” diyebildiği içsel bir bağdır.

Bir evin olur ama içinde “misafir” gibi yaşarsın.
Bir aile içinde doğarsın ama “bunlar kim?” dersin.
Bir ülkeye vatandaşsındır ama sokağa çıkınca “buraya ait değilim” hissi çöker üzerine.

Aidiyet, toprakla değil ruhla kurulur.
Ve bu bağ koptuğunda...
İnsan nereye giderse gitsin, hep yersizdir.

Aidiyetin Kayıp Yolları

İnsan neden yabancılaşır?
Bazı nedenler çok tanıdıktır:

  • Göç etmek (zorla ya da isteyerek)

  • Toplumun beklentilerine uymamak

  • Farklı düşünmek, farklı hissetmek

  • Aileyle duygusal bağ kuramamak

  • Dinlediğin müzikten konuştuğun dile kadar her şeyin “başkalarına aitmiş” gibi hissettirmesi

Ve sonunda kendini şöyle düşünürsün:
“Ben nereye aitim? Hiçbir yere mi?”

Ait Olma Arzusu, Bir Tür Kök Arayışıdır

İnsan sadece nefesle değil, kökleriyle yaşar.

Bir çocuk için bu bazen annesinin sesi, bazen baba ocağının kokusudur.
Bir yetişkin için bir topluluk, bir inanç, bir aidiyet çerçevesidir.

Ama bu bağ koparsa insan rüzgârda savrulan yaprak gibi olur.
Durur bir yerde…
Ama hiçbir zaman kök salmaz.

Yabancılaşma Kader Değil, İşarettir

Ait hissedememek, her zaman bir lanet değildir.
Bazen bu “gerçek yerini arama” çağrısıdır.
Ruhun eski kabuğa sığmadığını fark edersin.

Belki doğduğun yer değil, yürüdüğün yol senindir.
Belki kan bağı değil, can bağın seni ait kılar.

Ama önce şunu kabul etmek gerekir:
“Ben şu an hiçbir yere ait hissetmiyorum.”
İşte bu cümle, seni yola çıkaracak dürüstlüktür.

🔜 Bir Sonraki Bölüm: İçinde Konuşmayanlar

Bu seride bir sonraki adım, iç dünyası sessizleşmiş, kendiyle konuşmayı bırakmış insanlara gidecek.
Artık ne dua eder, ne yazar, ne ağlar…
Sadece susar.
Orada görüşürüz.

Wise Man...

Bana bir kahve ısmarla

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu

Resim
Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu Ben ne milliyetçiyim, ne komünistim, ne faşistim. Ben halkçıyım kardeşim. Ne bir partiye taparım, ne bir lidere. Ben fikre bakarım, duruşa, ahlâka, emeğe bakarım. Devletle yasalar çerçevesinde yaşarım. Ne devlet düşmanıyım, ne de devlet yalakası. Devlet, hizmet ettiği sürece makbuldür. Zulmederse karşısında ilk ben dururum. Ama “devlet yıkılsın, kaos gelsin” diyen zibidilerle de işim olmaz. Ben bu topraklarda doğdum. Babam 1931 doğumluydu. Karayollarında çalıştı, 7 çocuk büyüttü, ölene kadar maaş aldı. Kimse “Kürtsün, çalışamazsın” demedi. Demek ki mesele etnik kimlik değil, dürüstlük ve çalışkanlıkmış. Aziz Sancar Kürt’tü, Nobel aldı. Özal Kürt’tü, Cumhurbaşkanı oldu. İş adamları, hakimler, öğretmenler, mühendisler... Hepsi Kürt’tü, devlet “senin diploman geçersiz” demedi. O zaman bu ülke imkân vermedi diyene şunu sorarım: Sen ne yaptın? Okudun mu? Çalıştın mı? Ürettin mi? Ben tembelin, cahilin, hazıra konanın karşısındayım. Sloga...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı