Kayıp Ruhlar – Bölüm 1: Kendini Kaybedenler

 




— “Beni ben yapan neydi, unuttum.”

Bazı insanlar kaybolmaz.
Ama artık bulunmayı da istemez.

Sokakta yürürken tanıdık bir surat gibi geçer yanımızdan bu kayıp ruhlar.
Ne gözlerinde netlik vardır ne seslerinde yankı.
Onlara bir şey sorduğunda cevabı duyarsın ama anlamı hissedemezsin.
Çünkü o cevap orada değildir.
Kendileri gibi, cevabı da kaybolmuştur.

Kayıp Ruh Ne Demek?

Kayıp ruh, sadece adresini unutan değil...
Kendini unutan kişidir.

Hayatta kalıyor, çalışıyor, yemek yiyor, gülüyor...
Ama yaşamıyor.
Çünkü içindeki benlik, çok önceden bir köşeye çekilmiş.
Bazen bir travmada, bazen bir ayrılıkta, bazen çocukken duyduğu bir cümlede saklanmış kalmış.

Kayıp ruh olmak, dünyada yürüyen ama içi boşalmış bir kabuk gibi dolaşmaktır.
İnsanlara karışır ama kendini ayıramaz.
Kimi zaman en kalabalık yerlerde bile sessizce yok olur.

Peki Neden Kaybolur İnsan?

Hiç kimse bir sabah uyanıp “Artık ruhumu kaybedeyim” demez.
Bu, yavaş yavaş olur.
Ve genellikle fark edilmez.

Sebep tek değildir.
Ama hep içten başlar.
Bazı örnekler:

  • Çocuklukta sevgi eksikliği

  • Sürekli bastırılmış duygular

  • Hayalini kurduğu hayatla yaşadığı hayat arasındaki uçurum

  • Kimliğini bir etiketle değiştirip, sonra o etikette boğulmak

  • "Olması gereken" biri olmak uğruna "gerçekte kim olduğunu" unutmak

Ve böyle böyle…
İnsan kendini sessizce kaybeder.

Nasıl Anlarız?

Her şey yolunda gibi görünür ama bir gariplik vardır.
Kahkaha vardır ama içi boş,
İlişki vardır ama bağ yok,
Ev vardır ama yuva hissi yok.

Kayıp ruhlar kendilerini bazen şu cümlelerde ele verir:

  • “Eskiden başka biriydim.”

  • “Sanki içimde bir boşluk var.”

  • “Kim olduğumu bilmiyorum artık.”

  • “Biri beni anlasın istiyorum ama ben bile kendimi anlayamıyorum.”

Ve işte o noktada, fark etmeden en temel soruyu sorar insan:
“Ben kimim?”

Bu Bir Bitmişlik Değil, Bir Sinyaldir

Bir ruhun kaybolması, yok olduğu anlamına gelmez.
Bazen bu bir çağrıdır.
“Artık kendine dön” diyen içsel bir çöküştür.

Her yıkımda olduğu gibi,
bu da bir inşa şansı sunar.
Ama önce kabul gerekir:
“Evet, kayboldum.”

Kendini kaybettiğini kabul eden biri,
kendini yeniden inşa etmeye başlar.

🔜 Bir Sonraki Bölüm: “Nereye Ait Olduğunu Unutanlar”

Bu seride bir sonraki adım, aidiyet duygusunu kaybeden ruhlara dokunacak.
Doğduğu yere yabancı, yaşadığı yere yabancı, içindeki insana yabancı olanlara…
Orada görüşürüz.

Wise Man...

Bana bir kahve ısmarla

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı

Dünden Bugüne Türk Sinema ve Sanatı Bölüm 5

Resim
  5. Bölüm – Türk Sinema ve Dizi Dünyasında Yozlaşma: Kahramanlık Masallarından Entrikaya Türk sineması 1960’lardan sonra sanatla buluşsa da, Yeşilçam’ın “seri üretim” mantığı hiç bitmedi. Yüzlerce film çekildi ama çoğu kalıcı bir değer oluşturamadı. ⚔️ Kahramanlık Masalları 1970’lerde peş peşe çekilen seriler: Battal Gazi, Malkoçoğlu, Karaoğlan, Tarkan… Bu filmler tarihî kahramanlık masallarıyla süslenmişti ama sanatsal bir derinlik taşımıyordu. Halkı gazlamak için üretildi, aynı kostüm ve aynı senaryolar tekrar tekrar kullanıldı. Bugün izleyen için eğlenceli nostalji olabilir ama sanatsal anlamda bir Yılmaz Güney yapıtıyla kıyaslanamaz. 📺 2000’lerden Sonra: Entrika ve Yozlaşma Yeni yüzyılla beraber sinema ve dizi sektöründe bambaşka bir yozlaşma başladı: Entrika, ihanet, ensest, mafya dizileri, polis ve asker senaryoları. Devlet kurumları reyting için kullanıldı, ama gerçeklik yerine yapay kurgularla saygınlıkları yerle bir edildi. ( Söz gibi dizilerde asker ka...
Devamı