Amerikan Rüyası mı?

 

Gerçeğin Sert Tokadı mı?

Asya’dan, Anadolu’dan, Afrika’dan, Ortadoğu’dan kopup gelen binlerce insan…
Hepsinin bavulunda farklı bir geçmiş, ama neredeyse aynı hayal vardı:
Amerika. Özgürlükler ülkesi. Hayallerin toprağı.

İnsan bu rüyaya kapıldığında sadece bir ülkeye değil, bir hayale göç eder.
Ama peki, gerçekle yüzleşince ne oluyor?

❓ İlk Soru: Gerçekten özgürleştin mi?

Evet, Amerika’ya vardın. Belki:

  • Oturumun yoktu ama umut doluydun.

  • Dil bilmiyordun ama öğrenirim dedin.

  • Korkuyordun ama hayalin büyüktü.

Ama sonra...

Polis seni ilk çevirdiğinde ne hissettin?
İngilizce bilmediğin için ne kadar yabancılaştın?
Yolda yürürken bile "fazlalık" gibi hissettin mi hiç?
SSN kuyruğunda "ben insanım" demeye ikna etmeye mi çalıştın?

Bir gün önce gelenin seni "dağdan gelmiş gibi" gördüğünü fark ettin mi?

Evet... Aynı dili konuşan, aynı milletten olan ama sadece birkaç ay önce gelmiş biri bile seni küçümsedi belki.
Sanki onun Amerikan vatandaşlığı doğuştanmış gibi…

🧾 Resmî İşlemler, Beklemeler ve Hor Görülmeler

Amerika’ya gelen herkes bu aşamalardan geçer:

  • SSN almak: Sanki tapu değil, cennetin anahtarı.

  • Oturum görüşmeleri: Yabancıysan, önce insan olduğunu ispat etmen lazım.

  • Sağlık sisteminde randevu almak bile: Sabrın test edildiği bir alan.

İşin ironik yanı ne biliyor musun?
Seni sorgulayan, seni aşağılayan o görevli de bir zamanlar senin gibi yabancıydı.
Ama o bunu unutmuş. Belki ezilmişliğini ezerek unutturmak istiyor kendine…

🧍‍♂️ Hayat mı? Hayal mi?

İlk işin neydi?
Saatlik bir restoran işi mi?
Temizlik mi?
Amazon deposunda sırtına yük vurulan vardiyalar mı?
Ya da kaçak yaşayıp, başkasının adıyla Uber şoförlüğü mü?

Çok iyi biliyoruz… Bunlar hayal edilenler değil.
Ama işte, Amerika Rüyası dedikleri şey; çoğu zaman sadece Hollywood filmlerinde kalıyor.

💭 Umulanlar ve Bulunanlar

Umulan: New York sokaklarında kahve içip, Macbook ile projeler yapmak.
Bulunan: 12 saat aralıksız çalışıp, eve sadece uyumaya dönmek.

Umulan: Özgürlük, ifade hürriyeti, hoşgörü.
Bulunan: “Adını doğru telaffuz edemiyorum, Mike diyebilir miyim?”

Umulan: Kültürler arası diyalog, dostluk.
Bulunan: Sürekli "Nerelisin?" sorusuyla "ötekileştirme".

✊ Peki Şimdi Ne Olmalı?

Unutma dostum:

  • Sen kim olduğunu unutmazsan, seni kimse yok sayamaz.

  • Bugün sokakta yürürken hor görülebilirsin, ama yarın o insanın çocuğuna öğretmen olabilirsin.

  • Bugün depo işinde çalışıyor olabilirsin, ama birkaç yıl sonra şirket kuracak potansiyelin var.

Amerika’ya sadece para kazanmaya değil, insan kalmaya geldin.
Düşme, ezdirme kendini. Ama başkasını da ezme. Çünkü senin de geçmişin, bir başka göçün hikâyesiydi.

📌 Son Söz:

Amerika özgürlükler ülkesi olabilir,
ama gerçek özgürlük insanın kendini unutmadığı yerdedir.

 Wise Man...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı

Dünden Bugüne Türk Sinema ve Sanatı Bölüm 5

Resim
  5. Bölüm – Türk Sinema ve Dizi Dünyasında Yozlaşma: Kahramanlık Masallarından Entrikaya Türk sineması 1960’lardan sonra sanatla buluşsa da, Yeşilçam’ın “seri üretim” mantığı hiç bitmedi. Yüzlerce film çekildi ama çoğu kalıcı bir değer oluşturamadı. ⚔️ Kahramanlık Masalları 1970’lerde peş peşe çekilen seriler: Battal Gazi, Malkoçoğlu, Karaoğlan, Tarkan… Bu filmler tarihî kahramanlık masallarıyla süslenmişti ama sanatsal bir derinlik taşımıyordu. Halkı gazlamak için üretildi, aynı kostüm ve aynı senaryolar tekrar tekrar kullanıldı. Bugün izleyen için eğlenceli nostalji olabilir ama sanatsal anlamda bir Yılmaz Güney yapıtıyla kıyaslanamaz. 📺 2000’lerden Sonra: Entrika ve Yozlaşma Yeni yüzyılla beraber sinema ve dizi sektöründe bambaşka bir yozlaşma başladı: Entrika, ihanet, ensest, mafya dizileri, polis ve asker senaryoları. Devlet kurumları reyting için kullanıldı, ama gerçeklik yerine yapay kurgularla saygınlıkları yerle bir edildi. ( Söz gibi dizilerde asker ka...
Devamı