The American Dream

 


Or a Harsh Reality?

From Asia, Anatolia, Africa, the Middle East... thousands of people set out with the same dream:
America – the land of freedom, the country of dreams.

When you migrate chasing a dream, you’re not just moving to a new country — you’re stepping into an illusion.
But once reality hits, what happens then?

❓ First Question: Did You Really Become Free?

Yes, you landed in America. Maybe:

  • You didn’t have a residency permit, but you had hope.

  • You didn’t speak the language, but you believed you'd learn.

  • You were scared, but your dream was bigger.

Then…

How did you feel when the police stopped you for the first time?
How did you cope with not understanding anyone?
Did you ever feel like an outsider just walking down the street?
Did getting your SSN feel like trying to prove you were even human?

Did someone who arrived just a day before you look down on you like you came from the mountains?

Yeah… You spoke the same language, maybe even shared the same roots,
but because they came a little earlier, they forgot their own journey and judged yours.

🧾 Bureaucracy, Waiting, and That Subtle Disrespect

Everyone who arrives goes through this:

  • Getting your SSN: like applying for paradise, not a number.

  • Residency interviews: as if they need to believe you're truly human first.

  • Booking a doctor: like passing a patience test.

The irony?

The person making you feel small was once in your shoes — a newcomer.
But they forgot. And maybe the only way they feel big now is by making you feel small.

🧍‍♂️ Life or Illusion?

What was your first job?
Cleaning offices?
Loading boxes at a warehouse?
Working long hours just for a bed and some food?
Driving for Uber under someone else’s name?

These weren’t the dreams, right?

But that’s what most find.
Because this “American Dream” mostly lives on screen — not in reality.

💭 What You Expected vs. What You Got

Expected: Sipping coffee on New York streets with a Macbook.
Found: Working 12 hours nonstop, just enough energy left to sleep.

Expected: Freedom, acceptance, self-expression.
Found: “I can’t pronounce your name, can I just call you Mike?”

Expected: Cultural exchange and friendship.
Found: Constant “Where are you from?” that feels like a soft slap.

✊ So What Now?

Remember this, friend:

  • If you don’t forget who you are, no one can erase you.

  • Today, you may feel invisible, but tomorrow you may be their professor, their doctor — maybe even their boss.

  • You came here not just to survive, but to stay human.

Freedom isn’t only about laws — it’s about not losing your soul.

📌 Final Thought:

America may be the land of freedom,
but real freedom lives where you don’t forget yourself.

Wise Man... 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu

Resim
Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu Ben ne milliyetçiyim, ne komünistim, ne faşistim. Ben halkçıyım kardeşim. Ne bir partiye taparım, ne bir lidere. Ben fikre bakarım, duruşa, ahlâka, emeğe bakarım. Devletle yasalar çerçevesinde yaşarım. Ne devlet düşmanıyım, ne de devlet yalakası. Devlet, hizmet ettiği sürece makbuldür. Zulmederse karşısında ilk ben dururum. Ama “devlet yıkılsın, kaos gelsin” diyen zibidilerle de işim olmaz. Ben bu topraklarda doğdum. Babam 1931 doğumluydu. Karayollarında çalıştı, 7 çocuk büyüttü, ölene kadar maaş aldı. Kimse “Kürtsün, çalışamazsın” demedi. Demek ki mesele etnik kimlik değil, dürüstlük ve çalışkanlıkmış. Aziz Sancar Kürt’tü, Nobel aldı. Özal Kürt’tü, Cumhurbaşkanı oldu. İş adamları, hakimler, öğretmenler, mühendisler... Hepsi Kürt’tü, devlet “senin diploman geçersiz” demedi. O zaman bu ülke imkân vermedi diyene şunu sorarım: Sen ne yaptın? Okudun mu? Çalıştın mı? Ürettin mi? Ben tembelin, cahilin, hazıra konanın karşısındayım. Sloga...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı