Lost Souls – Chapter 4: The Ones Who Punish Themselves



— “I don’t want to be kind to myself.”

Some people never hurt others.
But every single day…
they strike themselves.

They sabotage their own lives, ruin relationships, push away anything good.
When they get close to happiness,
they find a way to destroy it.
There’s always that quiet voice inside whispering:
“You don’t deserve this.”

These people aren’t lost.
They are at war with themselves.
And that, too, is a kind of loss:
A soul punishing itself.

Why Do People Sabotage Themselves?

Because somewhere, sometime…
they stopped believing in their own worth.

The reasons often hide deep,
but they cut sharp:

  • A teacher who said, “You’ll never succeed”

  • A parent who said, “I’m not proud of you”

  • A heartbreak that whispered, “Who could ever love you?”

  • Or simply the voice they built inside themselves:
    “I’m not enough.”

Once that belief takes root,
a person becomes an enemy of their own happiness.

How Do We Punish Ourselves?

Some do it loudly:
Addiction, self-harm, dangerous thoughts...
But most do it quietly:

  • Quitting therapy right when it starts to help

  • Ruining healthy relationships

  • Downplaying success and abandoning every goal

  • Doubting love, pushing it away

  • Constantly shrinking themselves, blaming, belittling

And through it all, a silent phrase repeats:
“This is too much for me… I don’t deserve it.”

This Isn’t Punishment. It’s Grief.

What looks like punishment
is often unprocessed grief.

When grief isn’t honored,
pain turns inward.

The soul starts to think:
“If no one’s going to punish me… maybe I should.”

And so, the deepest wound
comes not from the outside —
but from within.

Healing Begins With Facing the Guilt

The first step is to name it:
“Yes. I am hurting myself.”

That awareness opens a door —
a door to forgiving yourself.
Because healing doesn’t begin with success.
It begins with acceptance.

A soul that punishes itself
only longs to hear one thing:
“You don’t have to suffer anymore.”

That one sentence can change everything.
But first,
you must choose compassion over punishment.

And that’s not easy.
Because sometimes,
hugging yourself is the heaviest thing in the world.

🔜 Next Chapter: The Ones Whose Presence Feels Like Absence

Some people…
When they arrive, no one notices.
When they leave, no one asks.
They’ve become shadows within society.
We’ll meet them there.


 Wise Man...

Bana bir kahve ısmarla

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu

Resim
Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu Ben ne milliyetçiyim, ne komünistim, ne faşistim. Ben halkçıyım kardeşim. Ne bir partiye taparım, ne bir lidere. Ben fikre bakarım, duruşa, ahlâka, emeğe bakarım. Devletle yasalar çerçevesinde yaşarım. Ne devlet düşmanıyım, ne de devlet yalakası. Devlet, hizmet ettiği sürece makbuldür. Zulmederse karşısında ilk ben dururum. Ama “devlet yıkılsın, kaos gelsin” diyen zibidilerle de işim olmaz. Ben bu topraklarda doğdum. Babam 1931 doğumluydu. Karayollarında çalıştı, 7 çocuk büyüttü, ölene kadar maaş aldı. Kimse “Kürtsün, çalışamazsın” demedi. Demek ki mesele etnik kimlik değil, dürüstlük ve çalışkanlıkmış. Aziz Sancar Kürt’tü, Nobel aldı. Özal Kürt’tü, Cumhurbaşkanı oldu. İş adamları, hakimler, öğretmenler, mühendisler... Hepsi Kürt’tü, devlet “senin diploman geçersiz” demedi. O zaman bu ülke imkân vermedi diyene şunu sorarım: Sen ne yaptın? Okudun mu? Çalıştın mı? Ürettin mi? Ben tembelin, cahilin, hazıra konanın karşısındayım. Sloga...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı