Kıç Sallayarak Aydınlatamazsın Bu Halkı

 

Blog açmış. Geziyor. Paylaşıyor.
Ama içerik ne? Bir tane fikir yok. Bir tane analiz yok.
Sadece: “Bakın nerelere gittim, ne insanlarla tanıştım, ne kahve içtim…”
Sonra başlıyor ince alaya, küçümsemeye, kendince “kültürel gözlem” yapmaya.

Ey kardeşim…
Sen ne anlatıyorsun bize?
Yani şunu mu diyorsun:
“Bakın ben oralara gidip o insanların hayatına bakınca, yaşadığım hayata şükrediyorum.
Ayakkabı giydiğime, kahveye gidip okey oynadığıma, haftasonları kız tavladığıma…”
Bize gerçekten bunu mu gösteriyorsun?
Senin iç dünyan bu kadar boşsa, gezdiğin yer seni zenginleştirmez.

Sonra geliyor bir başkası:
Kabileler anlatıyor, ritüeller, saç kesme törenleri, ateş dansları falan…
Eyvallah güzel, bilgilendirici olabilir.
Ama sormadan da edemiyorum:
"Kardeşim, bunları niye anlatıyorsun? Ne için?"
Bize oradan ne geçiyor?
Kendi milletine laf ederken eğilip bükülmeyen sen, başka bir inanca tapar gibi konuşuyorsun.

Yetmiyor…
Yemek paylaşımı, kahve içme videoları, “günün kombinim”, “bugün makyajsızım”,
kocasıyla didişen kadın, karısından şikayet eden adam,
story üstüne story,
ama hepsi şuursuzca.

Bir düşünelim:
Bu ülkenin hâlâ dürüst kalmış, vicdanlı insanı, senin çöp içeriğini izleyip ne alsın?
Ne öğrensin?
Kendi hayatıyla kıyaslayıp ne çıkarsın?
Sadece tükenmiş hisseder.
Ve sen farkında olmadan topluma değil, çöplüğe içerik üretiyorsun.

Ey influencer görünümlü boş içerik sahibi...
Sen hiçbir şey anlatmadan ekranı dolduruyorsun.
Ama şunu unutma:
Ekranı doldurmak iz bırakmak değildir.
Bir fikir üretmeden, bir duruş koymadan, bir derdi anlatmadan her paylaşım,
ruhsuz bir dijital çöp yığınından ibarettir.

Toplum zaten bıkkın, zaten kırılgan, zaten dağılmış…
Senin goygoyuna, popo kıvırmana, filtreli ahlakına ihtiyacı yok.
Gerçek bir şeye, bir sese, bir fikre ihtiyacı var.

Yazan: Wise Man
📬 Telegram Grubumuza Katılın: 
💸 Destek Olmak İçin Tıklayın:
💬 Yorum Yapmayı ve Paylaşmayı Unutmayın!
🟢 Takipte kalın, yeni yazılardan anında haberdar olun.

Bana bir kahve ısmarla

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu

Resim
Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu Ben ne milliyetçiyim, ne komünistim, ne faşistim. Ben halkçıyım kardeşim. Ne bir partiye taparım, ne bir lidere. Ben fikre bakarım, duruşa, ahlâka, emeğe bakarım. Devletle yasalar çerçevesinde yaşarım. Ne devlet düşmanıyım, ne de devlet yalakası. Devlet, hizmet ettiği sürece makbuldür. Zulmederse karşısında ilk ben dururum. Ama “devlet yıkılsın, kaos gelsin” diyen zibidilerle de işim olmaz. Ben bu topraklarda doğdum. Babam 1931 doğumluydu. Karayollarında çalıştı, 7 çocuk büyüttü, ölene kadar maaş aldı. Kimse “Kürtsün, çalışamazsın” demedi. Demek ki mesele etnik kimlik değil, dürüstlük ve çalışkanlıkmış. Aziz Sancar Kürt’tü, Nobel aldı. Özal Kürt’tü, Cumhurbaşkanı oldu. İş adamları, hakimler, öğretmenler, mühendisler... Hepsi Kürt’tü, devlet “senin diploman geçersiz” demedi. O zaman bu ülke imkân vermedi diyene şunu sorarım: Sen ne yaptın? Okudun mu? Çalıştın mı? Ürettin mi? Ben tembelin, cahilin, hazıra konanın karşısındayım. Sloga...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı