Geçim Derdiyle Yitip Giden Kökler


 Almanya’da Türk Olmak

Selam olsun Almanya’da çalışan, okuyan, yaşayan kardeşlerime...

Bu yazı belki bir dost mektubu, belki içsel bir sorgulama… ama her şeyden önce bir hatırlatmadır.

Geçim derdiyle çıktınız yola. Kimi öğrenci, kimi işçi, kimi tüccar… Kimi ise sadece “nefes alacak” bir ülke ararken kendini Avrupa’nın ortasında buldu. Ama kim ne için geldiyse, sonunda hepimiz aynı gerçekle yüzleştik: Hayat pahalıydı, zaman dardı, yalnızlık çoktu.

Ve belki de en kötüsü şu oldu:

Maddi zorluklar sadece cebimizi değil, kalbimizi de yordu.

Yavaş yavaş bazı şeylerden uzaklaştık. Mesela:

  • Anne dilinde dua etmeyi unuttuk.

  • Cuma günleri işten izin alamaz olduk, cemaatle namaz giderek azaldı.

  • Ramazanlar telaş içinde geçti, bayram sabahı hissizleştik.

  • Ne çocuklara kültürümüzü anlatabildik, ne de kendimize kim olduğumuzu hatırlattık.

Avrupa bizi maddi olarak doyururken, manevi olarak aç bıraktı. Belki de sorun Avrupa’da değil, bizdeydi. Çünkü çabucak unuttuk:

Biz buraya sadece para kazanmak için gelmedik.
Biz buraya "biz" olarak kalmak için geldik.

Senin çocuğun Almanca düşünüp Türkçeyi “aksanla” konuşuyorsa,
Evinde “tirit” pişmiyorsa, “ezan” yankılanmıyorsa,
Kurban bayramı senin için sadece bir tatil gününe dönüştüyse…

Dur, bir düşün.

Belki cebimiz dolsa da kalbimiz boş.

Belki de bu yüzden mutsuzuz.

Bugün seni tekrar “sana” çağırıyorum. Kültürüne, diline, inancına, özüne...
Para bir yere kadar. Ruh açsa, cebin tok olsa ne olur?

Kendini hatırla. Çocuklarına anlat. Ailene sahip çık.

Çünkü biz Almanya’da “para” kazanırken “kimlik” kaybediyoruz.

Blog sayfamda bu konuları hep birlikte konuşalım.
Haydi sen de yorum yap, fikrini yaz.
Sessiz kalma. Çünkü bu sadece senin değil, hepimizin hikâyesi.

Wise Man...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu

Resim
Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu Ben ne milliyetçiyim, ne komünistim, ne faşistim. Ben halkçıyım kardeşim. Ne bir partiye taparım, ne bir lidere. Ben fikre bakarım, duruşa, ahlâka, emeğe bakarım. Devletle yasalar çerçevesinde yaşarım. Ne devlet düşmanıyım, ne de devlet yalakası. Devlet, hizmet ettiği sürece makbuldür. Zulmederse karşısında ilk ben dururum. Ama “devlet yıkılsın, kaos gelsin” diyen zibidilerle de işim olmaz. Ben bu topraklarda doğdum. Babam 1931 doğumluydu. Karayollarında çalıştı, 7 çocuk büyüttü, ölene kadar maaş aldı. Kimse “Kürtsün, çalışamazsın” demedi. Demek ki mesele etnik kimlik değil, dürüstlük ve çalışkanlıkmış. Aziz Sancar Kürt’tü, Nobel aldı. Özal Kürt’tü, Cumhurbaşkanı oldu. İş adamları, hakimler, öğretmenler, mühendisler... Hepsi Kürt’tü, devlet “senin diploman geçersiz” demedi. O zaman bu ülke imkân vermedi diyene şunu sorarım: Sen ne yaptın? Okudun mu? Çalıştın mı? Ürettin mi? Ben tembelin, cahilin, hazıra konanın karşısındayım. Sloga...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı