A Cup of Tea at the Bar

 

You don’t need to lose your values to fit in.
And being faithful doesn’t mean judging others.
Some of my friends drink. I don’t.
But I’ve shared tables with them, laughed with them, and had real conversations.
While they drank alcohol, I sipped tea.
Because tea, too, is a drink of connection.

🎭 One Night, One Lesson

One day, my cousin asked me to come with him.
I didn’t ask where. I trusted him.

Turns out, we ended up at a bar.
He ordered a beer.
I looked at the waiter and said,

“I’ll have a tea, please.”

My cousin's eyes popped.
“Tea? In a bar? You serious?”

I smiled and asked the waiter:

“Do you serve tea here?”
— “Yes, we do.”
“Is it illegal to drink tea here?”
— “Of course not.”
“Great. Then I’ll have a tea.”

My cousin drank like a thirsty camel at an oasis.
I had three cups of tea.
I sat. I listened. I watched.

🧠 And I Noticed…

  • The place started out warm, joyful, full of laughter.

  • But as the drinks piled up, the smiles melted.

  • People raised their voices. Others slurred their words.

  • Arguments broke out. Boundaries blurred.

Some folks say:

“I drink, but I stay in control.”

But that’s the thing —
You never really know when or where you’ll lose it.
Today it’s one drink.
Tomorrow it’s three.
One bad day is all it takes.

And the real question isn’t “How much can I handle?”
It’s: “Do I need alcohol to feel alive?”

🚗 When the Night Ended

My cousin could barely walk.
I drove us home.
He was quiet. I was calm.

I looked at him and said:

“We sat at the same table.
You drank, I didn’t.
You lost yourself. I stayed aware.
If being social means losing control,
then tonight, I was more social than anyone.”

🧭 Final Words

The system loves to mock faith.
It paints believers as outdated, boring, extreme.
But here’s the truth:

Having faith doesn’t make you a judge.
And losing control doesn’t make you free.

I’ll drink tea at your table,
Listen to your stories,
Laugh with your joy.
But I’ll stay present,
Conscious,
Human.

Because the real drink isn’t what’s in the glass —
It’s the clarity in your mind.

Wise Man...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız?

Resim
  Yazarlık Nedir, Biz Neden Yazarız? Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? Giriş Yazarlık, süslenmiş cümleler değil; içten gelen bir çığlıktır. Yazarım çünkü sustuğumda içimde çürüyen kelimeler birikiyor. Ama yazarım derken, o unvanın kalabalığına değil, derinliğine talibim. Konunun Derinliği Bugün her yerde "yazar" var ama yazarlık yok. Kitap bastırmak, yazı yazmak, okur edinmek yazar olmak için yeterli değil. Gerçek yazar, içindeki yangını kelimeye dönüştüren kişidir. Bizim için yazmak, bir hayat biçimi değil, bir görevdir. Okuru eğlendirmek değil; düşündürmek, sarsmak, uyandırmak gerekir. Wise Man Yorumu “Yazar, kelime üretmez; bilinç üretir. Okuru değil, sistemin kodlarını rahatsız eder.” Yazının İşlevi Bizim yazılarımızın bir amacı vardır: Ezberi bozmak. Makalede bilgi veririz, romanda zihni kurcalarız, denemede sorular bırakırız. Her yazı bir farkındalık eşiği olmalıdır. Çünkü biz okuyucuyu okşamak için değil, uyandırmak için...
Devamı

Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu

Resim
Ben Halkçıyım – Ne Sağcıyım, Ne Solcu Ben ne milliyetçiyim, ne komünistim, ne faşistim. Ben halkçıyım kardeşim. Ne bir partiye taparım, ne bir lidere. Ben fikre bakarım, duruşa, ahlâka, emeğe bakarım. Devletle yasalar çerçevesinde yaşarım. Ne devlet düşmanıyım, ne de devlet yalakası. Devlet, hizmet ettiği sürece makbuldür. Zulmederse karşısında ilk ben dururum. Ama “devlet yıkılsın, kaos gelsin” diyen zibidilerle de işim olmaz. Ben bu topraklarda doğdum. Babam 1931 doğumluydu. Karayollarında çalıştı, 7 çocuk büyüttü, ölene kadar maaş aldı. Kimse “Kürtsün, çalışamazsın” demedi. Demek ki mesele etnik kimlik değil, dürüstlük ve çalışkanlıkmış. Aziz Sancar Kürt’tü, Nobel aldı. Özal Kürt’tü, Cumhurbaşkanı oldu. İş adamları, hakimler, öğretmenler, mühendisler... Hepsi Kürt’tü, devlet “senin diploman geçersiz” demedi. O zaman bu ülke imkân vermedi diyene şunu sorarım: Sen ne yaptın? Okudun mu? Çalıştın mı? Ürettin mi? Ben tembelin, cahilin, hazıra konanın karşısındayım. Sloga...
Devamı

Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II

Resim
 Önceki yazılarımızda " Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Biz Neden Yazarız? " demiştik. Bu yazı dizimizde devamı yazıyoruz... Yazmak Yetmez, Yakmak Gerek – Bölüm II “Sessiz Kalemler” Yazmak da bir tür oynamaktır. Ama sıradan bir oyun değil bu. Yazar; sahneyi kuran bir senaristtir. Aynı zamanda sahneyi yöneten bir yönetmen. O sahnede oynayan tüm karakterlerin ruhudur. Ve o hikâyeyi yaratan tanrıdır. Her kelimesinde bir kader, her satırda bir nefes, her bölümde bir dünya vardır. Sanat ne olursa olsun – yazı, görsel, sahne ya da ses – ayrılmaz bir ana temele bağlıdır: İnanç. Önce sen inanmalısın. Bir okuyucuya, izleyiciye, herhangi bir insana bir şeyi hissettirmek istiyorsan, önce sen o duyguyu inşa etmiş, yaşamış ve hazmetmiş olmalısın. Yani yazar; kendi satırlarını yazarken önce kendiyle yüzleşmelidir. Şu soruyu kendine sorabilmeli: “Ben bu yazıya inandım mı?” Çünkü inanmadan yazılmış her satır, karşı tarafa boş bir ses gibi ulaşır. Söz vardır sarsar, söz vardır unutt...
Devamı